ఆక్రందన
ఓ సాయంత్రం ఓ నది ఒడ్డున ఓ చెట్టుకొమ్మన ఓ జీవితం కనిపించింది.
ఆ కొమ్మన డొక్క అలసి రెక్క విరిగి నిలువునా వణుకుతున్న ఓ పావురం ఉంది.
ఒళ్ళంతా తడిసిముద్దైనా కన్నీటి చుక్క రాల్చాలనే ఆలోచన కూడా లేని స్థితిలో దాని గుండె ఉంది.
కనుచూపు మేరలో ఉప్పెన పొంగూ, వరద నీరూ, నిండా పొగ రంగు ఆకాశం తప్ప మరేదీ కనిపించకుంది.
చెట్టుకి కాదు, ఆ కొమ్మకి అన్ని వైపులా నీరు మాత్రమే నిండి ఉంది.
కాలు జారితే ఎన్ని అడుగుల లోతులో పడుతుందో.
రెక్క ఎగిరితే ఎన్ని రోజులకు నేల తగులుతుందో.
కన్ను రెప్పను మరచింది, గుండె ఊపిరిని మరచింది, జీవితం ఆశను మరచింది.
ప్రకృతి ప్రళయమైతే, దేవుడేమయ్యాడని ప్రశ్న మాత్రం మిగిలింది.
ఈ పావురం స్థితిలో, ఈ వానహోరులో, ఈ భయంకర సమయంలో
ఇంకా ఎన్ని జీవాలూ, ఎందరి జీవితాలూ, ఎన్ని నిశ్శబ్ధాలూ, మరెన్ని కన్నీళ్ళో.
ఊరంతా ఉప్పెనై గుండె పూర్తిగా చెరువై పగలూ రాత్రీ ఆకలిదాహాల యుధ్ధాలైన తీరు ఏ ఊహకందునో.
రాగాల పైరులన్నీ మూగజీవాల గుంపులన్నీ మనిషి జాడంటు కనిపించక శవజాగరణే చేసెనో, శవాలుగా మారెనో.
రాముడే చూడక తొక్కిన ఆ ఉడత కాలుకి ఏ దైవప్రార్ధన ఔషధమయ్యెనో.
కంటిముందు గంగమ్మతల్లి ప్రళయకాల రుద్రుడి నాట్యం చేస్తే ఇంకే ఆయుష్షు మిగిలేనో.
గాలిలో దీపానికా, లోకంలో ఒంటరితనానికా, మనిషి పాపఫలానికా, ఇది పరాకాష్ఠ దేనికో.
బ్రహ్మంగారి వాక్కున పలికెనో, బ్రహ్మ రాసిన రాతే జరుగునో
బెజవాడ దుర్గమ్మ ముకుపుడక మాత్రం గజగజమంటూ నిలుచుంది.
శివుడా మనిషి చేసిన పాపం నీవు కూడా కడగలేవా?
బ్రహ్మా నీవు రాసిన ఈ రాత నీవే మార్చలేవా?
దేవుడా నీ చేతిన పుట్టిన మనిషికి ఈ శిక్ష తప్పించలేవా?
నీవే చేస్తున్న ఈ భీకరతాండనమెందుకో తెలియనీవా?
ఇక నీదే భారమంటుంటే నా బాధ ఓసారి చూడలేవా?
నను కాపాడ రావా?
మనిషీ ఈలోపు నీ ప్రయత్నం ఆగకుండా తోటివారిని ఆదుకోలేవా?
Telugu Poem Courtesy: www.telugubhakti.com
ఓ సాయంత్రం ఓ నది ఒడ్డున ఓ చెట్టుకొమ్మన ఓ జీవితం కనిపించింది.
ఆ కొమ్మన డొక్క అలసి రెక్క విరిగి నిలువునా వణుకుతున్న ఓ పావురం ఉంది.
ఒళ్ళంతా తడిసిముద్దైనా కన్నీటి చుక్క రాల్చాలనే ఆలోచన కూడా లేని స్థితిలో దాని గుండె ఉంది.
కనుచూపు మేరలో ఉప్పెన పొంగూ, వరద నీరూ, నిండా పొగ రంగు ఆకాశం తప్ప మరేదీ కనిపించకుంది.
చెట్టుకి కాదు, ఆ కొమ్మకి అన్ని వైపులా నీరు మాత్రమే నిండి ఉంది.
కాలు జారితే ఎన్ని అడుగుల లోతులో పడుతుందో.
రెక్క ఎగిరితే ఎన్ని రోజులకు నేల తగులుతుందో.
కన్ను రెప్పను మరచింది, గుండె ఊపిరిని మరచింది, జీవితం ఆశను మరచింది.
ప్రకృతి ప్రళయమైతే, దేవుడేమయ్యాడని ప్రశ్న మాత్రం మిగిలింది.
ఈ పావురం స్థితిలో, ఈ వానహోరులో, ఈ భయంకర సమయంలో
ఇంకా ఎన్ని జీవాలూ, ఎందరి జీవితాలూ, ఎన్ని నిశ్శబ్ధాలూ, మరెన్ని కన్నీళ్ళో.
ఊరంతా ఉప్పెనై గుండె పూర్తిగా చెరువై పగలూ రాత్రీ ఆకలిదాహాల యుధ్ధాలైన తీరు ఏ ఊహకందునో.
రాగాల పైరులన్నీ మూగజీవాల గుంపులన్నీ మనిషి జాడంటు కనిపించక శవజాగరణే చేసెనో, శవాలుగా మారెనో.
రాముడే చూడక తొక్కిన ఆ ఉడత కాలుకి ఏ దైవప్రార్ధన ఔషధమయ్యెనో.
కంటిముందు గంగమ్మతల్లి ప్రళయకాల రుద్రుడి నాట్యం చేస్తే ఇంకే ఆయుష్షు మిగిలేనో.
గాలిలో దీపానికా, లోకంలో ఒంటరితనానికా, మనిషి పాపఫలానికా, ఇది పరాకాష్ఠ దేనికో.
బ్రహ్మంగారి వాక్కున పలికెనో, బ్రహ్మ రాసిన రాతే జరుగునో
బెజవాడ దుర్గమ్మ ముకుపుడక మాత్రం గజగజమంటూ నిలుచుంది.
శివుడా మనిషి చేసిన పాపం నీవు కూడా కడగలేవా?
బ్రహ్మా నీవు రాసిన ఈ రాత నీవే మార్చలేవా?
దేవుడా నీ చేతిన పుట్టిన మనిషికి ఈ శిక్ష తప్పించలేవా?
నీవే చేస్తున్న ఈ భీకరతాండనమెందుకో తెలియనీవా?
ఇక నీదే భారమంటుంటే నా బాధ ఓసారి చూడలేవా?
నను కాపాడ రావా?
మనిషీ ఈలోపు నీ ప్రయత్నం ఆగకుండా తోటివారిని ఆదుకోలేవా?
Telugu Poem Courtesy: www.telugubhakti.com
